چو روزی چند بر وی رنج شد چیر

تن از جان سیر شد جان از جهان سیر

بسا گرگ جوان کز روبَهِ پیر

به افسون بسته شد در دام نخجیر

سرانجام از شتاب‌ِ خام‌تدبیر

به جای پرنیان بر دل نهد تیر

بگویم غمزه را تا وقت شب‌گیر

سمندش را به رقص آرد به یک تیر

نبودم عاشق اَر بودم به تقدیر

پشیمانم خطا کردم چه تدبیر

گرفتار سگان گشتن به نخجیر

به از افسوس شیران زبون‌گیر

غم روزی خورد هرکس به تقدیر

چو من غم‌روزی اوفتادم چه تدبیر

در آن وادی که جایی بود دل‌گیر

نخوردی هیچ خوردی خوش‌تر از شیر

به نوش‌آباد آن خرمای در شیر

شکر خواند انگبین را چاشنی‌گیر

چنان کز گوسفندان شام و شب‌گیر

به حوض آید به پای خویشتن شیر

ز معروفان این دام زبون‌گیر

بر او گرد آمده یک دشت نخجیر

دل از جان برگرفته وز جهان سیر

بلا همراه در بالا و در زیر

شبان‌گاه آمدی مانند نخجیر

وز آن حوضه بخوردی شربتی شیر

هراسی نَز جوان دارد نه از پیر

نه از شمشیر می‌ترسد نه از تیر

شکرلب داشت با خود ساغری شیر

به دستش داد کاین بر یاد من گیر

به غم خوردن نکردی هیچ تقصیر

چه شاید کرد با تاراج تقدیر

که از بی‌دولتان بگریز چون تیر

سرا در کوی صاحب‌دولتان گیر

یکی گفتا که در اقصای کشمیر

ز شیرینی نباشد هیچ تقصیر

به سوسن‌بوی شه گفتا‌ «چه تدبیر‌؟»

سمنبر گفت‌ «سالی سوسن و سیر»

به دُر-دزدی ستاره کرده تدبیر

فرو افتاده ناگه در خم قیر