تمام انبیا این عز ندیدند

ز تو گفتند کل وز تو شنیدند

چو اصحاب اندر آن مشهد رسیدند

فرو برده یکی خاکش بدیدند

بسی رفتند و گفتند و شنیدند

که تا هر دو بدریائی رسیدند

چو بیکاران آن کشتیم دیدند

بشهوة جمله مهر من گزیدند

شه و لشکر چو گفتارش شنیدند

کرامات و مقاماتش بدیدند

شدند آخر بسی منزل بریدند

دران ده سوی آن منزل رسیدند

زمانی بود و خلقی در رسیدند

میان صُفّه خوانی برکشیدند

چو القصه سپه در هم رسیدند

بیک حمله دو صف بر هم دریدند

بزرگانی که استغناش دیدند

نه شب خفتند و نه روز آرمیدند

حسن را چون ز راهی دور دیدند

ز پیش رابعه یک سر رمیدند

ز تو نگریختند از من رمیدند

مگر با خود مرا نااهل دیدند

که بعد از توبه چون با هم رسیدند

ز فردوس آمده کُنجی گزیدند

همه صحرانشینان می‌دویدند

بزیر خیمه سر در می‌کشیدند

همه یاران او چون سنگ دیدند

ز بیم سنگ از پیشش رمیدند

چو آن جانها همه دنیا بدیدند

بجان و دل سوی دنیا دویدند

چو این قسم ای عجب جنت بدیدند

بده جان از بر دوزخ رمیدند

نه دنیا را نه جنت را گزیدند

نه از دوزخ سر موئی رمیدند

چو آن جانها خطاب حق شنیدند

ازان شادی خروشی برکشیدند

چو موئی راه بر در می‌کشیدند

وگر هجده هزاران می‌بریدند

بزرگانی که سِرّ فقر دیدند

بملک نقد درویشی خریدند