به آن بالی که بخشیدی ، پریدم

به سوز نغمه های خود تپیدم

مسلمانی که مرگ از وی بلرزد

جهان گردیدم و او را ندیدم

می از میخانهٔ مغرب چشیدم

بجان من که درد سر خریدم

نشستم با نکویان فرنگی

از آن بی سوز تر روزی ندیدم

چو خود را در کنار خود کشیدم

به نور تو مقام خویش دیدم

درین دیر از نوای صبحگاهی

جهان عشق و مستی آفریدم

حضور ملت بیضا تپیدم

نوای دل گدازی آفریدم

ادب گوید سخن را مختصر گوی

تپیدم ، آفریدم ، آرمیدم

به بحر خویش چون موجی تپیدم

تپیدم تا به طوفانی رسیدم

دگر رنگی ازین خوشتر ندیدم

بخون خویش تصویرش کشیدم

چو اشک اندر دل فطرت تپیدم

تپیدم تا به چشم او رسیدم

درخش من ز مژگانش توان دید

که من بر برگ کاهی کم چکیدم

عرق‌هایی که با دقّت کشیدم

به دستِ خود دَرونِ گنجه چیدم

از آن جوش و تغیُّرها که دیدم

به «عاقل باش» و «آدم شو» رسیدم

ندانم در کجا این قصه دیدم

و یا از قصه پردازی شنیدم

ز یک تا سن سیّ و چِل رسیدم

خودی آراستم ، قدّی کشیدم

شبانگه در دلی تنگ آرمیدم

شدم اشکی و از چشمی چکیدم

چو گفتندم بیارام، آرمیدم

چو فرمودند پنهان شو، پریدم

زبونیها ز خاک و آب دیدم

ز مهر و ماه، منت‌ها کشیدم