همی عیب کسی کان ناپدیدست

که حق داند که چونش آفریدست

سخن با دردتر زین کس ندیدست

کزین هر بیت خونی می‌چکیده‌ست

زبانی کاب زر ازوی چکیدست

جهانی بندهٔ بی زر خریدست

ز ترّی آب حیوان ناپدیدست

که از شرم لبم ظلمت گزیدست

بسی نام وفا گوشم شنیدست

ولی هرگز ندیدم، تا که دیدست

زبانش بند مشکل را کلیدست

کسی شیرین سخنتر زوندیدست

که این دز جای دزدان پلیدست

ندیدم هرگز امّا این پدیدست

ز کشتن کار دختر را مزیدست

که دزدان غازیندو او شهیدست

چنان زخمی بجان من رسیدست

که خوناب از مسام من چکیدست

مرا چندانکه از رگ خون چکیدست

ز زیر پای من بر سر رسیدست

ز دل چون دود بر بالا رسیدست

ز دود دل سیاهی ناپدیدست

سخن را سایه بر عرش مجیدست

که چون خورشید روشن آفریدست

چو او جز ما دگر غیری ندیدست

همه من گفتم و او در شنیدست

ریاضت مصطفی اینجا کشیدست

از آن جانان درون خود بدیدست

کسی این جام معنی در کشیدست

که چون عطّار خود را سر بریدست

اناالحق آنکه گفتست سر بریدست

کنون این داستان گفت وشنیدست

تو داری و تو گفتی آنچه دیدست

یقین جان تو این معنی شنیدست

خوشا آن صبح کین جان دردمیدست

نمود عشق اینجا شد پدیدست

بلای قرب را آدم کشیدست

که او آخر جمال دوست دیدست

بلای قرب اسماعیل دیدست

که مراسحق با او سر بُریدست