اگر قبطی زلالی خورد و خون شد

ولیکن عقل میداند که چون شد

چو دندان تو از سنگی نگون شد

دل سنگ ای عجب از درد خون شد

شه آن بت را رها کرد و برون شد

به دریا رفت و زو صد جوی خون شد

دلش در پای دلبر سرنگون شد

سر خود برگرفت و رفت خون شد

بیک باره دلم از بس که خون شد

بپل بیرون نشد از پل برون شد

ز بس آتش دلش چون جوی خون شد

کفش بر لب زد و از سر برون شد

سرش در گشت و چشمش رود خون شد

کجا بادایه آن از پل برون شد

بآخر دایهٔ مسکین برون شد

کنون بشنو که حال هر دوچونشد

دلت از نقش عشقم دور چون شد

که نقش از سنگ نتواند برون شد

چو شب از خرگه گردون برون شد

ستاره چون دم اسپان نگون شد

تن از اسپ و سر از تن سرنگون شد

فلک صحرا زمین دریای خون شد

هوای گلرخش از حد برون شد

دل او زان هوا دریای خون شد

ز عشقت چون دلم در سینه خون شد

چنان رفت او که از چشمم برون شد

از آن صورت چو چشمش جوی خون شد

ز چشمش صورت مردم برون شد

چو گل گفت این سخن خسرو برون شد

کنون بشنو کزین پس حال چون شد

ازان پاسخ دل شه سرنگون شد

ز خون دل لبش پر کفک خون شد

بدیشان گفت آخر حال چون شد

نه مرغی گشت کز ایوان برون شد

برشه بارخواست و در درون شد

پس آنگه حال برگفتش که چون شد

کنون چون طاقتم از حد برون شد

دلم زین غصّه چون دریای خون شد

دلش از مکر حُسنا بحر خون شد

ز راه چشمهٔ چشمش برون شد