ملایک جمله گفتندش همانگه

دعا: خلد الرحمن ملکه

از اینجا نیز یک شبگیر در ده

وزان منت بسی بر جان من نه

همه اهل خراسان از که و مه

در این عصر از همه گفتند او به

به حکمت باشدش جان و دل آگه

نه گربز باشد و نه نیز ابله

اگر روی تو باشد در که و مه

بت و زنار و ترسایی تو را به

برو نیت نکو کن پس قدم نه

که نیت مومنان را از عمل به

زکوه ار می‌دهی بهر خدا ده

چو می‌دانی که از جمله خدا به

به عیدی‌مان لباس عافیت ده

که در دنیا و عقبی عافیت به

ملک جمشید بنوشت از ره دور

بشارت نامه ای نزدیک فغفور

چو از حد خدا پرداخت خامه

برین ابیات کرد آغاز نامه:

هوای دل سرش را داده بر باد

نگاری دلکش است از دست رفته

در دل بسته بر اندیشه و فکر

کند پنهان رخ از خورشید و از ماه

قدم بر آستان دلستان نه

ز خاکش دیدهٔ جان را جلا ده

به شنبه روز خوش باشد همه کار

ولیکن صید کردن از همه به

به آدینه اگر یابی عروسی

بکن تزویج و داد خویش می ده

به پنجشنبه مراد خویش می خواه

ز هر بابی که خواهی از که و مه

به یکشنبه بنا آغاز می کن

وگر عزم سفر داری دوشنبه

سه شنبه قصد می کن با حجامت

به ریش از مرهمت مرهم همی نه

حلالش باد جان من حلالش

می وحدت به شادی نعمت الله

یکی زاری،دوم عدلی ز جمله

سیم رد بلا،یعنی که صدقه

به لطف قد ره دلها زد آن مه

زهی لطف قد اعلی الله قدره

به هر وجهی سخن زان روی گویم

که خوش باشد سخن های موجه

مرا با آن دهان سریست پنهان

[...]