به قندیل قدیمان در زدن سنگ

به کالای یتیمان بر زدن چنگ

چو با او ساختی نابالغی جنگ

به بالغ‌تر کسی برداشتی سنگ

فرود آمد ز تخت آن روز دل‌تنگ

روان کرده ز نرگس آب گُل‌رنگ

نمانم جز عروسی را در این سنگ

که از گچ کرده باشندش به نیرنگ

اگر خود روی من رویی است از سنگ

در او بیند‌، فروریزد از این ننگ

عتابش گر چه می‌زد شیشه بر سنگ

عقیقش نرخ می‌برید در جنگ

صبوری چون کنم عمری چنین تنگ

به منزل چون رسم پایی چنین لنگ

که تا آن روز کآید روز او تنگ

گذارد عمر در پیکار آن سنگ

بگفتا گر کسیش آرد فرا چنگ‌؟

بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ

جوابش داد مرد آهنین‌چنگ

که بردارم ز راه خسرو این سنگ

به تیشه صورت شیرین بر آن سنگ

چنان بَر زد که مانی نقش ارژنگ

چو شد پرداخته فرهاد را چنگ

ز صورت‌کاریِ دیوارِ آن سنگ

مکن زین بیش خواری بر دل تنگ

غریبی را مکش چون مار در سنگ

گر از پولاد داری دل نه از سنگ

ببخشایی بر این مجروح دلتنگ

من بی‌سنگ خاکی مانده دل‌تنگ

نه در خاکم در آسایش نه در سنگ

عیار دست‌بردش را در آن سنگ

ترازویی نیامد راست در چنگ

شده بر کوه کوهی بر دل تنگ

سری بر سنگ می‌زد بر سر سنگ

به هر شاخ گلی کاو درزند چنگ

به جای گل ببارد بر سرش سنگ

که یاری مهربان آرد فرا چنگ

به رهواری همی راند خرِ لنگ

ز سالار خُتن تا خسروِ زنگ

همه بر یاد خسرو باده در چنگ