مگر دُژخیم ویسه دُژ پسندست

که ما را اینچنین در غم فگنده‌ست

کنون خود دلش لختی مستمندست

نه تنهایی و بی شهری نژندست

ترا گفتار من امروز پندست

چو می تلخست لیکن سودمندست

ازو دندان دشمن بر تو کُندست

که او شیر دمان و پیل تندست

چه سود این بند اگرچه دل پسندست

که بی شلوار خود شلوار بندست

جهان را چند گونه رنگ و بندست

که داند باز کاو را بند چندست

لب شیرین تو پر شهد و قندست

نگویی تا ازان قندی به چندست

مهان کوهند و او چرخ بلندست

میان این و آنها بین که چندست

که سگ گرچه بصورت ناپسندست

ولیکن در صفت جانش بلندست

کسی راگفت کین خَیری بلندست

که بنیاد چنین پُل اوفکندست

ببین تا زور شیر عشق چندست

که چون موریم در پای اوفکندست

پسر گفتش که این کاری بلندست

که داند تا علو عشق چندست

چو کِرمانت برای بند بندست

به‌یک خرما ازین کرمان بسند‌ست

چو زین جمله ترا ده گز پسندست

چرا پرسی ز جمله تا بچندست

شهش گفتا همه خشتت بچندست

چنین گفت او که ده خشتت پسندست

ازان خورشید سلطانی بلندست

که از آفاق یک قرصش پسندست

که او مشغول چندین گوسفندست

خدا می‌گوید او پاک و بلندست

سخنهای تو یکسر سودمندست

بغایت هم مفید و هم بلندست

ازان یک چشمه خورشید بلندست

که بدل خویش گیتی درفکندست

مرا ملکی که من دارم پسندست

وگر در بایدم چیزی سپندست