دلم افتاد در مهرت به ناکام

شنابان همچو گوری مانده در دلم

من امید از جهان بریدمم

که ویرو را به جواب اندر بدیدم

مرُو را دید رامین سخت حرّم

چو کشتی خشک گشته یافته نم

به جای ویس اگر خواهی روانم

ترا بخشم ز بخشش در نمایم

چو من بینم شما را هر دو باهم

نباشد در جهان زان پس مرا غم

دل ویسه بسی سختر ز شورم

به خوی بد همی ماند به کژدم

گر از امّید تو نومید گردی

بساط زندگانی در نوردم

نهادش همچو مهر رام محکم

نگارش همچو روی ویس خرم

پس آنگه ویس و رامین هر دو با هم

ببستند از وفا پیمان محکم

دل رامین سراسر خسته از غم

نهاده ویس دل بر وی چو مرهم

گر از فرمانت لختی سر بتانم

سراندر پیش خود افگند یابم

چو بیرون آمد از دروازه خرم

شد از تیمار هجرش نیمه ای کم

تو آنجا پیش دینداران عالم

بدان آتش بخور سوگند محکم

به سان دلبری در لعل و ملحم

گرازان و خورشان مست و خرّم

دو عاشق را شده چون باغ خرم

از آن شادی کجا بودند باهم

چراغ نیکوان ویس گل اندر

به شادی و به رامش با دلارام

به کام دل همی بودند خرم

ز می دادند کشت کام را نم

چو شاه و ویس و رامین هر سه باهم

دگر باره شدند از مهر بی غم

کنار بام وی را کاخ و طارم

زمین پر گل او را جز و ملحم

به پیش دوست شد سرمست و خرم

به بوسه ریش او را ساخت مرهم