سر موئی اگر برتر بأعلی

پرم سوزد پرم نور تجلّی

زهی راحت که قدوسان اعلی

همی نازند دایم زان تجلی

خطم دادند بر فردوس اعلی

که فردوسی به فردوس است اولی

تو شاهی بایزید از قرب اعلی

حقیقت غرقه در نور تجلا

چنانش مست کرد اندر تجلّی

که در خود دید آدم سرّ اولی

چو سرّ واصلانی ذات کلّی

چرا اکنون تو اندر بند ذلّی

ره جان اوّل از ذات تعالی

نفخت فیه شد از قدرت لا

کسی دیدست رویت از تجلّی

که چون منصور شد در عین الّا

سوی خاک آمدستی از تجلّی

دگر خواهی شدن در عین الاّ

سوی خاکی و نور در تجلّی

ندیده این زمان اسرار مولی

تو دیداری از آن نور تجلّی

عیان در تست کل دیدار مولی

بتو پیداست ای خورشید اعلی

که دیداری تو از نور تجلّی

بسی میگوئی از وصل تجلّی

حقیقت دیدهٔ دیدار مولی

چو میبینم همه نور تجلّی

از آنم روشنست دیدار مولی

همیشه فیض فضل حق تعالی

بود از شان خود اندر تجلی

کند انوار حق بر تو تجلی

ببینی بی‌جهت حق را تعالی

ز روح اعظم و از امر اعلی

پدید آمد به خلقت عقل اولی

دو عالم خواه زیر و خواه بالا

همه آئینه حقاست تعالی

وجود جمله موجودات از تو

تو ظاهر در همه جل و جلالا

یکی ذاتست ظاهر خواه باطن

[...]

به درک فنون ریا کاملی

در این فن چرا اینقدر جاهلی

چه مجلس، دل ازو محو تجلی

چون مجنون در تماشاگاه لیلی