نمک دارد لبش در خنده پیوست

نمک شیرین نباشد وآنِ او هست

همه روز این حکایت باز می‌جست

جز این تخم از دماغش برنمی‌رست

فلک گویی شد از فریاد او مست

به سنگستان او در شیشه بشکست

بر آمد مشتری منشور بر دست

که شاه از بند و شاپور از بلا رست

سحرگه آن سهی‌سروانِ سرمست

بدان مشگین‌چمن خواهند پیوست

خجسته کاغذی بگرفت در دست

به عینه صورت خسرو در او بست

چو می‌دید از هوس می‌شد دلش سست

چو می‌کردند پنهان باز می‌جست

در آن صحرا فرو خفتند سرمست

ریاحین زیر پای و باده بر دست

بت شیرین نبید تلخ در دست

از آن تلخی و شیرینی جهان مست

دلش را برده بود آن هندوی چست

به ترکی رخت هندو را همی‌جست

زبان‌دانْ مرد را زان نرگسِ مست

زبانی ماند و آن دیگر شد از دست

به گستاخی بر شاپور بنشست

در تُنگ شکر را مهر بشکست

جمالش را که بزم آرای عیدست

هنر اصلی و زیبایی مزید است

فلک این آینه وان شانه را جست

کزین کوه آمد و زان بیشه بر رست

در آب انداخته از گیسوان شست

نه ماهی بلکه ماه آورده در دست

قضا را اسب‌شان در راه شد سست

در آن منزل که آن مه موی می‌شست

چو بر فرق آب می‌انداخت از دست

فلک بر ماه مروارید می‌بست

گَهی دیده به آب چشمه می‌شست

چو ماهی ماه را در آب می‌جست

مهین‌بانو زمین بوسید و بر جست

به خسرو گفت ما را حاجتی هست

ملک سرمست و ساقی باده در دست

نوای چنگ می‌شد شست در شست