مرا گفتا چرا درغم نشستی

در معنی بروی خود به بستی

کنون بگشای دل در عشق و مستی

حقیقت دان تو این یک دم که هستی

تو خود بگشای در این دم که هستی

چرا پیوسته اینجا گاه مستی

بخوان گر صاحب راز الستی

حقیقت راز هشیاری و مستی

درین ره پاکبازی کن که رستی

درون پردهٔ جانان نشستی

زمانی صبر کن در عین مستی

مکن زنهار یکدم خودپرستی

در ایمان کوش اندر جام مستی

چو بشکستی ز خویشت باز رستی

بود کارش همه رندی و مستی

گهی در ظلمت و گه بت پرستی

چو آیی در خراباتم ز هستی

چو نوشی جرعهٔ از خود برستی

دو روزی صبر کن در تنگدستی

که چون گردی فنا از غم برستی

بتقوی زندگانی کن که رستی

بجنت شاد با هر دو نشستی

گر این یک ره بری از غم پرستی

ابا جانان تو در خلوت نشستی

حقیقت میکنم در عین هستی

اناالحق میزنم در عین مستی

تو گر نقاش بشناسی برستی

ابا نقاش جاویدان نشستی

تو بیشک واقفی در عین هستی

نمود ذات خود خود میپرستی

برافکن پرده از دیدار هستی

که تا توبه کنند از بت پرستی

هر آئینه تو در منصور هستی

بت منصور در اینجا شکستی

ز هشیاری همی جوئی تو مستی

رها کن این خیال بت پرستی

زمانی بر در خمّار مستی

زمانی سوی دیری بت پرستی

گهی زردی و گاهی شرح هستی

دمی در عین بالا گاه پستی