که مارا بنده‌ای باید وفادار

که نگریزد اگر بیند سد آواز

بهم بر زد کمند صید پرویر

بلای زهر گشت آشوب پرهیز

وی دست زآستین برون کرده به عهد

امروز کشیده پای در دامن ناز

خدایا شیوهٔ عشقم در آموز

دلم را ز آتش این زن برافراز

بروی سبزه هر برگی که افتاد

بزلف بید مجنون رویدش باز

ز بس مستانه رقصد در چمن رز

ز جای خود جهد از ذوق، گز گز

ولی چون کوس کین آمد به فریاد

به گوش زاهد آن افتاد آواز

چو شاه اختران افراشت خرگاه

نه از اختر نشان ماند نه از ماه

بتاب ای آفتاب سال و مه سوز

ممان بر جای نز شب نام و نزروز

نَفِس مرغی مقید در درون است

نگهدارش که خوش مرغیست دمساز

ز پایش بند مگسل تا نپرّد

که نتوانی گرفتن بعدِ پرواز

چنان دور از تو پاکوب بلا شد

که خون گرید بحالش دشمن امروز

چوشد مردانه نزد آن عجایز

ندا در داد برهل من مبارز

ندارد از حدود حق تجاوز

مراعاتش بحد است از تمایز

مزن بیهوده این در نیست جائز

که بر روی تو نگشایند هرگز

همه بر هر فنونِ حرب حایز

همه گوینده هَل مِن مُبارِز