ز عالمهای علوی یک مجاهز

نگوید آنچه ما گفتیم هرگز

که گم ناکرده می‌جوئی تو عاجز

نیابی چیزِ گم ناکرده هرگز

در انگشتت قلم نابوده هرگز

ز تو اهل قلم را این همه عز

بسی بشناس و چون من کرد عاجز

علی الحق این بود دین عجایز

دلی پر شوق می‌گردند عاجز

ز گَردِش می‌نیاسایند هرگز

اگر چون عرش اعلا گردی از عز

به هیچت بر نمی‌گیرند هرگز

ببین کین آفتاب مانده عاجز

نکرد از خواب چشمی گرم هرگز

برو ای هم چو گلخن تاب عاجز

که تاب وصل شاهت نیست هرگز

چنان بیدار بختی گشت هرمز

که نتوان دید آن درخواب هرگز

چو گردانید روی از روی هرمز

ز دست دل شد آن بتروی عاجز

نه زانسان بود گل را عشق هرمز

کزوزایل شدی چون عقل هرگز

بیک دیدن که دیداو روی هرمز

مرا گویی ندید او روی هرگز

ز مستی چشم میمالید هرمز

که فندق سود بر بادام هرگز

چو در رفتن قدم برداشت هرمز

دل گل رفت و تن افتاد عاجز

بباید باغبانی همچو هرمز

وگرنه گُل نگردد تازه هرگز

برو باری نگه کن روی هرمز

که تا خود دیدهیی آنروی هرگز

چو از دایه سخن بشنود هرمز

چنان شد کان نیارم گفت هرگز

بغایت غصّه میکردش ز هرمز

که باگل این که داند کرد هرگز

کسی را سر فرود آید بهرمز

نیاید تا سر آن نیز هرگز

ندارد باتو رونق کار هرمز

نیاید باصلاح این کار هرگز