به یک ره برگها زیر و زبر شد

شمرها سر بسر از آب تر شد

وزانسوی دگر خسرو بدر شد

پزشکی را بر آن سیمبر شد

حمیّت بر تن او کارگر شد

دلش همچون فلک زیر و زبر شد

چو خورشید از فلک در باختر شد

همه دریای گردون پر گهر شد

چو این هفت آشیان زیر و زبر شد

هزاران مرغ زرّین سر بدر شد

چو بلبل بر سر گل نوحه گر شد

گل از پیکان برون آمد سپر شد

چو شه را باده در سر کارگر شد

بمطرب گفت خسرو بیخبر شد

مرا خود دل ز غم زیر و زبر شد

که تا این چل شبانروزم بسرشد

مگر هرمز چو مرد کشفگر شد

که گل را پاره بردوخت و بدر شد

ز شهر روم چون بادی بدر شد

چه باد، از هرچه گویم زودتر شد

چو خواند آن نامه را و با خبر شد

چو زهری غصّه بروی کارگر شد

چو تاج چرخ سوی باختر شد

عروس آسمان پیرایه درشد

شبی همچون سیاهی بصر شد

ز گور کافران تاریکتر شد

چو از مه نیمهٔ ماهی بسر شد

کمان ماه چون سیمین سپر شد

که هر جانی که از توحید پُر شد

بدریا گر نگاهی کرد دُر شد

زماهی قوّت آن مه دگر شد

مهش لختی ز ماهی تازه تر شد

برآن دلبر دل او کینه ور شد

ز نافرمانیش زیر و زبر شد

بسی غم زاشک چون باران به در شد

کنون چشمم از آن باران به سر شد

حمیّت دردل او کارگر شد

قرار و صبر از جانش بدر شد

بیک دیدن دلش زیر و زبر شد

بسی در عشقش از دختر بتر شد