به شاهان و بزرگان نامه‌ها کرد

ز هر شهری یکی لشکر بیاورد

شهنشه در زمان با هفتصد گرد

برفت و ویس بانو را به دز برد

غمش بر غم فزود و درد بر درد

نشستش گَرد هجران بر رخ زرد

اگر درد مرا قسمت توان کرد

نماند در جهان یک جان بی درد

نترسم گرچه بینم یک جهان مرد

همه دشمن چو شاهنشاه و چون زرد

ز دیده دیدبان از دز نگه کرد

سیه ابری بدید از لشکر و گرد

ز کین زرد روی اندر هم آورد

بدو گفت ای دلم را بدترین درد

چو لختی دل گرانی کرد با زرد

کلید درگه از موزه برآورد

دلش پر درد گشته روی پر گرد

نه از موبدش یاد آمد نه از زرد

پس آنگه زرد را از در بیاورد

ز گُردانش یکی او را بدل کرد

اگر بر کوه خارا باشد این درد

به یک ساعت کند مر کوه را گرد

بشد زرد سپهبد با دو صد مرد

به یک مه ویس را پیش شه آورد

به زاری دایه را خواهش همی کرد

که بر گیر از دلم ای دایه این درد

ز بس گفتار زرد و لابهٔ زرد

شهنشه دل بدان بت روی خوش کرد

کجا او هرچه تو دوزی بدرد

همیدون هر چه تو کاری ببرد

مرا امشب ز بند تو رها کرد

چنان کاندر تنم مویی نیازرد

گناه خویش را پوزش بسی کرد

بر آن حال گذشته غم همی خورد

بیفگندش بدان تا سر ببرد

به خنجر جای مهرش را بدرد

به هنگام آمد این بیغارهٔ سرد

که باری زو دلم را سردتر کرد

چو رامین دید کاو را دل بیازرد

نگر تا پوزش آزار چون کرد