زمانی با دل اندیشه همی کرد

که درمان چون پدید آرد بدین درد

چو نه مرد از تو نازد نه تو از مرد

چرا باشی همی در سرخ و در زرد

همی تا دایه سوگندان همی خورد

یکایک ویس را باور همی کرد

وفا چون صبح در جانش اثر کرد

وزان پس روز مهرش سر برآورد

چنین اندیشها با دل همی کرد

دریغ روزگار رفته می‌خورد

خدای ما سرشت ما چنین کرد

که زن را نیست کامی خوشتر از مرد

چو گنبد را ز بیگانه تهی کرد

ز راه بام رامین را در آورد

چو رامین بر وفا سوگندها خورد

به مهر و دوستی پیمانها کرد

مرا نز مرگ بیمست و نه از درد

ببین تا که چه چاره بایدت کرد

برفت و ویس را در خانه ای برد

بدو گفت این نبد پتیاره‌ای خرد

اگر سوگند بتوانی بدین خورد

نباشد در جهان چون تو جوانمرد

ز آتشگاه لختی آتش آورد

به میدان آتشی چون کوه برکرد

نبود آگاه در گیتی زن و مرد

که شاهنشاه آن آتش چرا کرد

همان گه ویس در رامین نگه کرد

مرو را گفت بنگر حال این مرد

جوابش داد بهروز جوانمرد

ترا بختم به مهمان من آورد

جهان افروز رامین همچنان کرد

به شادی مِیْ همی داد و همی خورد

دل موبد ز ویسه بود پر درد

در آن مستی مرو را سرزنش کرد

مگر دادارمان قسمت چنین کرد

ترا آسودگی داد و مرا درد

مرا باید همیشه بندگی کرد

مرا باید همیشه اندهان خورد

ز بام و روز اندیشه همی کرد

که چون بام آید انده بایدش خورد