چو دانه گر بیفتی بر سر آیی

چو خوشه سر مکش کز پا درایی

مبرا از کم و چون و چرائی

ورای عالم و خلقی ورائی

همی چندان که از خود می درآیی

ز زیر صورت خود می برآیی

به آخر چون نه اهل این سرایی

میان نطع و ریگ از سر برآیی

چو کبک از کوه، هر ساعت درایی

بقعر چشمهٔ گوهر برایی

زلا باید که اول در سرایی

اگر خواهی که از الا برآیی

چو افتادی بدان چه کی برآئی

درون آتش هجران درآئی

تو ای جوهر چو از دریا برآئی

ز زیر طشت زرّین بر سر آئی

تو ای دل هم در این دنیا چرائی

بگو تا چند از این دستان سرائی

حقیقت مُردَم اندر ماجرائی

ز غفلت مانده در چون و چرائی

اگرچه آدمی ابلیس رائی

از آن پیوسته در تلبیس و رائی

چو گیوه سرمکش کز پادرآئی

چو دستار اربیفتی بر سر آئی

خوشا وقتی که از راهی برآیی

به برج دیده چون ماهی درآیی

بدین پاکیزگی و نیک رائی

گهی پیدا و گه پنهان چرائی