به پیش آفتاب نام بردار

چه سارخک و چه پیل آید پدیدار

چه می‌نازی بدین دنیای غدار

که تو کرکس نئی گر اوست مردار

که نزد من ندارد شهر مقدار

ولیکن بر بروتش بد پدیدار

به هر کاری خدا را یاد می‌دار

خدا را تا توی از یاد مگذار

درون را نیز در معنی چنان دار

که خجلت ناردت گر شد پدیدار

ولی چون آفتاب آید پدیدار

نماند سایه را در دیده مقدار

چو شمع آسمان آمد پدیدار

ستاره بیش شد پروانه کردار

شد آتش در درون من پدیدار

بپل بیرون مبر این شیوه کردار

منه دل بر جهان ناوفادار

که نه تختش بماند با تو نه دار

جهان شد زیر خیمه ناپدیدار

زمین چون آسمان شد خیمه کردار

منم دل در هوایت ذرّه کردار

که تا چون آفتاب آیی پدیدار

هزاران جان و دل بر روی دلدار

توان دادن چه در آتش چه بردار

نه تو زاتش خبر داری نه ازدار

اگر وقت آمد ازدارم فرود آر

کمر بربند، محکم نامه بردار

بَرِ دلداده خسرو بر زدلدار

زنی را در وفا این بود کردار

تو چون اوباش اگرهستی وفادار

تو در دل عشق چون منصور میدار

که تا گوئی اناالحق بر سر دار

چو یابی دامنش محکم نگهدار

به سستی دامنش از دست مگذار

ولی انسان کسی باشد در این دار

که او باشد ز حال خود خبردار

بدین شیوه که شد گفته نگهدار

ز خواب و خورد و وز گفت وز کردار

حقیقت یافت شد آخر خبردار

برون آمد بکل از عجب و پندار