بزیر سایهٔ او بال بگشای

گلوخوش کن وزان پس راز بسرای

چو صبح زود خیز و بادپیمای

زمانه بر نهاده در دهان نای

مکن ای دایه زین بیشم مفرسای

جوان و عاشقم بر من ببخشای

مرا یک قطرهٔ خونست خود رای

که دل میخواندش هرکس به هر جای

چو گفت این خواست تا برخیزد از جای

گلش افتاد همچون زلف در پای

نه نقلی حاضر ونه شمع بر پای

نه می مانده، نه مجلسخانه برجای

چو هرمز دید گل را جست بر پای

که تا بدرود کردش مست برجای

ز بانگ او سپه در جست از جای

نمیدانست یک پر دل سر از پای

گر این سرکش نبودی پای برجای

نماندی تاج بر سر تخت بر پای

به هرمز گفت دست از جامه بگشای

برهنه کن تن و بازوی بنمای

اگرچون گوی آری سوی من رای

چو چوگانت دهم صد بوسه بر پای

سلام من بدان ماه دلارای

که بر من شد چنین مهتاب پیمای

گهی رفت و گهی استاد بر جای

که بودش آبله بسیار بر پای

دگر قوّت نماندش هیچ برجای

درآمد سرو‌ِ سیم‌اندامش از پای

به صد سختی و بند سخت بر پای

بسوی روشنی رفتند از جای

که‌را بود آگهی کاین بی‌سر و پای

نهاده بود لایق پای بر جای

به هرمز گفت برخیز و برون آی

به چادر در شو و در موزه کن پای

دو پای گل چنان پیچید بر پای

که گفتی چار میخش کرده برجای

ز عشق آن دو طوطی شکرخای

به شکل دایره بر سر نهم پای

کنون هر کاو فرود آید به یک‌جای

ز دلتنگی نیارد بود بر پای