ولی هر جا هوس شد پای برجای

کشد عشق گرامی از میان پای

کسی را که بند است بر دست و پای

چه امکان که آسان بجنبد ز جای

گرفتارم بدست نفس خود رای

به رحمت بر گرفتاران ببخشای

شکم بند دست است و زنجیر پای

شکم بنده، نادر پرستد خدای

ز شوقی کن سرم را سجده فرسای

که شوق از سر ندانم سجده از پای

زلوح دل نقوش غیر بزدای

خطای دیگران بر ما ببخشای

درونش همچو بیرون غارت اندای

چو ایوان خیال از هیچ برپای

به دست خود ز چشم توتیا سای

مژه بر کند چون خار از کف پای

ز دلها بیش از این جیحون میالای

جهان خواهی بیاساید بیاسای

همیشه باد درگاهش فلک سای

سران در آستانش در سرپای

کسی را کاسمان افکند از پای

گرفتش دست و دادش بر فلک جای

کند آب حیات از سستی پای

ز فواره عصا تا خیزد از جای

شد از سرهای آن قوم تبه رای

مناری بر سر هر راه بر پای

بود تا از دف او رقص پیرای

سبک خیزی کند کوه گرانپای

قسم را بست بر خاک درش پای

هما را داد زیر سایه‌اش جای

چه گوید شکر این ره، راه‌پیمای؟

که بخشد عالمی لغزش به هر پای!

ندیده در جهان کس این چنین جای

فرح‌بخش و فرحناک و فرح‌زای

به سیر سنبلش چون خیزم از جای

کنم وام از سر زلف بتان، پای

به ترتیبش که را جرات کند رای؟

به جز توفیق بخت کارفرمای

دهد شاه جهان را بوسه بر پای

ازان شد پایه قدرش فلک‌سای