مرا دیدار خود آن لحظه بنمای

گره یکبارگیم از کار بگشای

کنار راه داری دید بر پای

برو گرد آمده مردم زهر جای

چنانش معبدی کردند بر پای

که گفتی خانهٔ کعبه‌ست بر جای

بدست خویش شاهی کرد بر پای

نجنبید از برای ملک از جای

بر او نه دست می‌جُنبید نه پای

که مقعد گشته بود و مانده بر جای

بدو گفتا که ای بی دست و بی پای

شنیدم من که این ساعت فلان جای

جوان را نیز مادر بود بر جای

چو دید القصّه دو بی‌دست و بی‌پای

منم زین جرم گفتا مانده برجای

کنون خواهی بکُش خواهی ببخشای

که باشد همچو من صد بی سر و پای

که خود را گور خواهد در چنان جای

که تا چون می‌رود هر لحظه از جای

نه دست او شود آلوده نه پای

جوان گوید خدایا در چنین جای

که نه سر دارد این وادی ونه پای

چو اُستاد آمد و بنشست بر جای

فرو بردش درفشی سخت در پای

نهادند آن دو تن را بند بر پای

بهم محبوسشان کردند یک جای

بیک ره سوخته زارش سر و پای

نه جامه مانده و نه تخت برجای

شکست آن بی سر و بن را بصد جای

چو شاخ گل هزاران خار در پای

فرود آمد ز اسپ آن عالم آرای

نهادش بر کنار از مهر دل پای

شهش گفتا کمند خویش بنمای

سر زلف دراز افکند در پای

بحق گفتا کلیم عالم آرای

کسیم از دوستان خویش بنمای

بماندند اندکی ارواح بر جای

که ایشان را نماند از هیچ سو رای

برش بهلول را دیدند بر پای

بخون آغشته کرده جامه و جای