معاذالله کزین یزدان ستایی

برون آیند و این بیم خدایی

به کار امتحانات کذائی

فزوده سال پنجم بر نهائی

چو در این شعرها دقت فزایی

توخود سی لحن را از بر نمایی

شنیدستم بدیوانه نمائی

ترحم کرد شخصی کفش پائی

کند با هرکس این دل آشنائی

همی سوزد بهنگام جدائی

ظهور غم بود از نارضائی

رضا شو تا زغم یابی رهائی

ظهور غم بود از نارضائی

رضا شو تا زغم یابی رهائی

چو باز این قفل زان زندان نمائی

بزندانی در زندان گشائی

که اندر چارپایان چرایی

و یا ماهی و مرغان هوایی

همی با عقل در چون و چرائی

همی پوینده در راه خطائی

همی کار تو کار ناستوده است

همی کردار بد را میستائی

گرفتار عقاب آرزوئی

[...]

دهم آزردگان را مومیایی

شوم در تیرگی‌ها روشنایی

برای خود مهیا کن سرائی

چراغی، موزه‌ای، فرشی، قبائی

شبی کز چهره، برقع برگشائی

برخسار گل افتد روشنائی

اگر هر روز، تن خواهد قبائی

نماند چهرهٔ جان را صفائی

ز چشمش برد، وحشت روشنائی

بزد بال و پر، از بی دست و پائی

طمع دیو است، با وی برنیائی

چو خوردی، باز فردا ناشتائی

ز دامی دید گنجشگی همائی

همایون طالعی، فرخنده رائی

ترا گر مروه‌ای هست و صفائی

مرا هم هست تدبیری و رائی

نه صحبت داشتم با آشنائی

نه بلبل در وثاقم زد صلائی

بدین پاکیزه‌روئی، از کجائی

که دادت آب و رنگ و روشنائی