تو خود دانی که من از هیچ رایی

ندارم با تو در خاطر خطا‌یی

بدین طاوس‌کرداری همایی

روان شد چون تذروی در هوایی

سری کز طوق تو جوید جدایی

مباد از بند بی‌دادش رهایی

نمی‌گویم که بر بالا چرایی

بلا مَنمای چون بالا نمایی

هنوزم ناز دولت می‌نمایی

هنوز از راه جباری درآیی

گر از بند تو خود جویم جدایی

ز بند دل کجا یابم رهایی؟

نه عشق این شهوتی باشد هوایی

کجا عشق و تو ای فارغ کجایی

نمانده در حریم پادشایی

وشاقی جز غلامان سرایی

چو بر زد باربد زین سان نوایی

نکیسا کرد از آن خوشتر ادایی

کلاغی دید بر جای همایی

شده در مهد ماهی اژدهایی

چو زین ره بستگان یابی رهائی

بدانی خود که چونی وز کجائی

بسا بیگانه کز صاحب وفایی

ز خویشان بیش دارد آشنا‌یی

در این کشور که هست از تیره‌رایی

شبه کافور و اعمی روشنایی

به آمرزش رساد آن آشنایی

که چون اینجا رسد گوید دعایی

جدا خواهند گشت از آشنایی

همی‌گریم بدان روز جدایی

گرت خود نیست سودی زین جدایی

نه آخر ز اژدها یابی رهایی ؟!

ز ملتها برآرد پادشائی

به شرع او رسد ملت خدائی

اگر بی مرگ بودی پادشائی

بسا دعوی که رفتی در خدائی

ز معجزهای شرع مصطفائی

بر او آشفته گشت آن پادشائی

مسی پوشیده زیر کیمیائی

غلط گفتم که گنجی و اژدهائی