چو برهد یوسف جان تو از چاه

فلان جائی کنیمت دفن آنگاه

طلب کردش ز خادم شیخ آنگاه

بگفتش خادم آنچ افتاد در راه

مگر آن گربه بود آبستن آنگاه

شد و آورد سه بچّه به سه راه

فرود آمد ز بالا گربه ناگاه

به پای شیخ می‌غلطید در راه

زبان بگشاد خوانسالار آنگاه

که این کاسه پر اشک اوست ای شاه

بصد حیلة چو باهوش آمد آنگاه

ازو پرسید یوسف کای نکو خواه

همی حالی خطاب آید ز درگاه

که از چه می‌کشید او را درین راه

ملایک چون بهوش آیند آنگاه

نه بینند آن جوان را بر سر راه

زهر سو راه می‌جویند آنگاه

جهانی می‌دهند از بهر او راه

که می‌ترسد که گر یابد کسی راه

ز علم و حکمت وی گردد آگاه

پسر شد با پدر القصّه در راه

پسر کردش ز مکر خویش آگاه

ازان علت نبود آن کودک آگاه

چو استادش روانه گشت در راه

تعجب کرد ازان و گفت آنگاه

چگونه جا گرفتی جانم ای ماه

کسی کاو سرّ جان خواهد ز دلخواه

بسا رنجا که او بیند درین راه

تویی بی‌خویشتن گم گشته ناگاه

که تو جویندهٔ خویشی درین راه

به نابینای عاجز گفت آنگاه

که گر چشم تو شد زین روی چون ماه

اگر بی‌دیده جوئی قربت شاه

شوی درخون جان خویش آنگاه

یکی سرهنگ عاشق شد بران ماه

دلش سرگشته گشت و عقل گُمراه

زبان بگشاد آن سرهنگ گمراه

که هستم شاه عالم را هواخواه

چو شد آگاه ازان شهزاده آن شاه

جهانش تیره شد بی روی آن ماه