بسی بینی شگفتیهای گیهان

که راز آن شگفتی یافت نتوان

بسا ویران که گردد کاخ و ایوان

بسا میدان که گردد باغ و بستان

دلش بریان و آن دو دیده گریان

چو تنوری کزو بر خاست طوفان

همی گفت از جهان گم باد و بی جان

کسی کاو مر ترا کرده‌ست پیچان

چه باید این خرد کت داد یزدان

چو دردت را نخواهد بود درمان

مبادا هیچ کس از نیک نامان

که فرزندش دهد بددایه زین سان

بهشت روشن و دیدار یزدان

به کام این جهانی یافت نتوان

مرا بود آن سخن در گوش چونان

که در دل رفته زهر آلوده پیکان

هم از خشم و هم از گفتار جانان

زده بر جان و دل دو گونه پیکان

مگر زین خوی بد گردد پشیمان

نریزد خون و نستاند ز من جان

بیاورده مرو را دایه پنهان

به بسیاری فریب و رنگ و دستان

که من خود چون براندیشم ز یزدان

نه رامین بایدم نه شرم گیهان

شهنشه بار بر بست از خراسان

سرا پرده بزد بر راه گرگان

بماند آسوده رامین در خراسان

کجا او خویشتن را ساخت نالان

که من چون گل ببینم در گلستان

به یاد آرم ازین سوگند و پیمان

گر ایشان را بدیدی چشم رضوان

ندانستی که نیکوتر ازیشان

سزد گر ز آسمان بر شهر خوزان

نبارد جاودان جز سنگ باران

چه دانی خواست از بخشنده یزدان

ازین بهتر که داده‌ستت به گیهان

که این آزارها چون قطر باران

چو گرد آید شود یک روز طوفان

خراسان را بود معنی خور آیان

کجا از وی خور آید سوی ایران