غمم آنست کز جَور زمانه

ندارم هیچ فرزند یگانه

چو بشنود این سخن مرد یگانه

ز چشمش گشت سَیل خون روانه

بفرمود آنگه آن مرد یگانه

که تا آن حقّه آرند ازخزانه

غلامی بود حارث را یگانه

که او بودی نگهدار خزانه

ز سیبش بر بِهی کردم روانه

ازین شکل صنوبر نار دانه

ترا آن بس نباشد در زمانه

که تو این کار را باشی بهانه؟

نهادش پس نهان شد در میانه

کسش نشناخت از اهل زمانه

ز چشمش گشت سیل خون روانه

بسی پیغام دادش عاشقانه

ازین آتش چنان کردم زمانه

که دوزخ خواست از من صد زبانه

نبودش صبر بی یار یگانه

بدو پیوست و کوته شد فسانه

اگر این رنگ یابی ای یگانه

نباید هیچ چیزت جاودانه

چو تو دائم تو باشی بی بهانه

همه چیزی توداری جاودانه

دوئی برخاست اکنون از میانه

همه لیلیست، مجنون بر کرانه

که هست این نامه از شاه یگانه

به سوی پادشاه جاودانه

ز هر چشمش چو سیلی خون روانه

دلی پر تف زبانی چون زبانه

ترا چون ماه شد انگشتوانه

زدی انگشت، در چشم زمانه

ز بند‌ِ پیچ بر پیچ‌ِ زمانه

گرفتار آمدی در کنج‌ِ خانه

تو گنجی نُه سپهر‌ت درمیانه

برآی از چار دیوار زمانه

دل شه گشت خرم زآن یگانه

جواهر خواست حالی از خزانه

اگر بیرون شوی ناکشته دانه

تو خواهی بود رسوای زمانه