نظر دارد بمن جانان که جانم

کنون اندر تو من عین العیانم

سوی خاک آمدم این لحظه دانم

که پیدا میشود راز نهانم

حقیقت بت پرست عاشقانم

در اینجا رهنمائی رهروانم

بمن گفتست و راز جمله دانم

که من اینجایگه راز نهانم

ولیکن من از او یک چیز دانم

از او اینجایگه رمزی برانم

مرا وصلست از او تا در عیانم

حقیقت گفت او راز نهانم

چنان در سرّ اسرار عیانم

که هر دم جوهری دیگر فشانم

جدائی نیست من خورشید جانم

که درجمله یقین عین روانم

بتو پیداست اینجاگاه جانم

توئی اینجا نشان بی نشانم

بتو پیداست اینجا جسم و جانم

ز تو شد در عیان عین العیانم

الّا ای جان ترا این جمله خوانم

بجز تو هیچ اینجاگه ندانم

بگویائی قبولست تا بدانم

چو توهستی یقین راز نهانم

کنون من جوهرم در بحر جانم

که هر لحظه دُر و گوهر فشانم

چو وصل تو هم از خویشست دانم

ز وصلت گویم و در وصل رانم

منم هم من توئی جان و جهانم

تو میگوئی که من چیزی ندانم

کنون چون خواندهٔ دیگر مرانم

ولیکن از نشان گر بی نشانم

ز بهر عاشقانت جان فشانم

اگرچه جز یکی دیدت ندانم

چگویم وصف تو وصفت ندانم

وگر دانم ندانم تا چه خوانم

من اینجا دیدهام جان و جهانم

شده از روی او کشف عیانم

مرا اینست مقصود از جهانم

که این باشد همیشه زو عیانم