چو دنیا را طلاقی داد جانش

مگر انگشتری ماند از آنش

هر آن عاشق که پر عشقست جانش

بود معشوق نغز این داستانش

بشد مِه مرد حلوا برد و نانش

که طفلش مرده بود این بود و آنش

دو چشمه خشک باز آمد ز پستانش

دو چشمهٔ چشم بگشاد از نم آنش

از آن شد تفته اندر عشق جانش

که میجوشید مغز استخوانش

ستاره دیده در شکّرستانش

زمین بوسیده ماه آسمانش

دل پسته توان دید از دهانش

از آن ببریدهاند از بن زبانش

برون افتاد چون آتش زبانش

ز حسرت آب آمد در دهانش

چو آتش کرد خاتون قصد جانش

که برگیرد چو شمعی از میانش

پس آن انگشتری کان دلستانش

بداده بود از بهر نشانش

دران آتش چنان می‌سوخت جانش

که موج آتشین می‌زد زبانش

رگ دل چون بدست آورد جانانش

تن خود را رگی می‌دید با جانش

چو جان بستد سپهر جان ستانش

جهان برهاند از کار جهانش

چو شد خندان، پدید آمد زبانش

زبان بگشاد و پیدا شد دهانش

چوجانی برگزیدم از جهانش

پس آنگه خواندمی آرام جانش

برخود خواند حسنا آن زمانش

بپرسید آشکارا و نهانش

چنان دردی پدید آمد بجانش

که غلتان گشت خون از دیدگانش

چنان بگشاد در تُرکی زبانش

که شد آن ترک چین هندو بجانش

چو دریا کرد غرق دلستانش

ز دریا با لب آمد لیک جانش

درامد آتشی از مغز جانش

روان شد سیل خون از دیدگانش