همیشه بود سنگی در دهانش

که تاگوهر نیفشاند زبانش

چنان مستغرق حق بود جانش

که کم رفتی حدیثی بر زبانش

برای عبرت خلق جهانش

رها کردند آنجا هم چنانش

چو روی زن بدید از دور، جانش

بلب آمد بگردون شد فغانش

بدانست او که هست آن امتحانش

که مست خواب خواهد کرد جانش

چو بیرون آمدی بانگ از دهانش

نشان دادی ز گنگی زبانش

کشید آخر خطی و در میانش

نشست و شد ز هر سو خط روانش

سلیمان گفت تا میغ آن زمانش

ببرد از پارس تا هندوستانش

چو میغ آورد تا هندوستانش

شدم آنجا و کردم قبض جانش

بخورد آنگه بزاری در زمانش

میان ره رها کرد استخوانش

چو زیر دار بردند آن زمانش

نهاد آن مرد ظالم نردبانش

رسانیدم بصاحب دولتانش

بدو از من کنون مژده رسانش

نماند از نیک و بد چیزی نهانش

که نه در جام جم می‌شد عیانش

چو رفتست این دقیقه بر زبانش

چنین گفتست هاتف آن زمانش

برون نگذاشتی مادر ز ایوانش

که زیر پرده می‌پرورد چون جانش

طلب می‌کرد هارون هر زمانش

نمی‌یافت از کسی نام و نشانش

کنون چون گشت جهل خود عیانش

عَرَق می‌ریزد ازتشویر جانش

چه گویم ز ابروی همچون کمانش

که زاغی بود زلف دلستانش

چنین گفت اصمعی را میزبانش

که زنگی را پُر آتش باد جانش

چنان تقدیر رفت از غیبِ دانش

که در آتش کنند از امتحانش