نمود از رفعت شأنت عیانست

مگر خشتت ز خاک سر کشانست

صفای هشت خلد از وی عیانست

که هر رنگش ز پا جنت نشانست

بشوکت ثانی صاحبقرانست

جهان نازان که او شاه جهانست

عماراتش همه از چوب از آنست

که خاکش همچو آب رو گرانست

اثر نه از زمین نه ز آسمانست

در ابر و سبزه این هر دو نهانست

وزین گل کافتاب گلستانست

سراسر نیزه ها زرین سنانست

کسی کش نام یزدان ورد جانست

دعای بد زبانش را زیانست

چو از دست مهادیو آن کمانست

معلق کار سیتا هم برآنست

از آن رو رام را شوق کمانست

که زیب چشم خوبان ز ابروانست

نه اصل آب گنگ از آسمانست

که از بهر نجات این جهانست

نپرسیدم که رام اکنون جوانست

که می گویی چنین است و چنانست

که بنگر کان صنم در من نهانست

نهان در سنگ من آن لعلِ کانست

مرا در دل یقین دان کان گمانست

فریبت را بری جای نهانست

ز دیوی مانده مشتی استخوانست

که درمد نظر الوند سانست

گلش بی آفت از باد خزانست

که سیتا نزد راون همچو جانست

سلامت گر بر آید پاک جانست

وگر سوزد ، سزای جرم آنست

نمک را چاشنی آری همانست

ولی چاک جگر غیر دهانست

هنوز آن غیرتم کان خصم جانست

بدین پاکی به تو بر، بدگمانست

ستون او ستون آسمانست

دروغی نیست جای راستانست

دراین منزل چه جای کاروانست

که هر دم کاروان دل روانست

دلم خون گشت از دیده درآنکوی

روان چون کاروان بر کاروانست

بس این معجز که اعجاز محبت

[...]