ره نابرده اینجا چون بداند

نمود عشق از آن درخود نماند

اگر از درد گویم کس چه داند

وگرداند چو من در درد ماند

که جانانست جمله عشق داند

که این دُرهای پُر معنی فشاند

کسی را سوی من آگه رساند

در این معنی دلی از غم رهاند

در آن ساعت که این پرده نماند

ترا جوهر بنزد خویش خواند

حضور عشق سالک را نداند

وگرداند بجای خود نماند

چو در وصفم بمعنی دُر فشاند

ز دریای معانی دُر چکاند

نداند این ولی چون این بداند

به سانِ عاقلی حیران بماند

بجز توحید چیزی ره نداند

بجز توحید الّا اللّه نخواند

خدا بیند خدا صورت نداند

وگر داند در او حیران بماند

پلیدی پاک گردد بد نماند

بجز عطّار این سِرّ کس نداند

نماند ماه و آنگه خور بماند

پس آنگه نور بر ذرّه فشاند

بیک ره دست از جان برفشاند

بجز جانان کسی دیگر نداند

بکش عطّار را تا جان فشاند

که جز ذات تو مر چیزی نماند

در این بند و بلا دُر میفشاند

که میداند که جاویدان نماند

بسر این گنج در اسرار افشاند

بگفت و گرچه مخفی نکتهها راند

تو گنجی دادهٔ عطّار بفشاند

ترا دید و ترا اینجایگه خواند

دریغا این بیان چون کس نداند

وگر داند از آن حیران بماند

بر جانان سر و تن مینماند

نمیداند که تا این سرّ که داند

اگر لوح است از تو می چه خواند‌؟

که هم در این قلم چیزی نداند