قلم چون سرنوشت اینجا که داند

بجز او کو نوشت او خود بخواند

هر آن کو حق شناسد این بداند

که اسرار من اینجا باز خواند

ترا آن پیر کل با حق رساند

ولی چشمت عجب حیران بماند

یکی پیریست حق را او بداند

از آن در عاقبت حیران بماند

رموز عشق اینجا کس نداند

که یار اینجا بخود کلّی بخواند

بقای جاودان راکس نداند

که جان شکرانه بر جانان فشاند

چو دم در نی شود بیچون بماند

که داند تا که گفتن چون بداند

تو میدانی کس اسرارت نداند

که آدم اینچنین مسکین بماند

قضا بُد از سر تو اینچنین راند

دلت درحسرت جنّت چنین ماند

بخواری زین بهشت خوش براند

که تاب هجر ناگه بر تو خواند

جمال ماست کو را میدواند

که تا ناگه بمقصودش رساند

نه هرکس راز او اینجا بداند

کلام اونه هرکس باز خواند

بوقتی کاین سلوک اینجا نماند

یکی گردد کسی کاین را بداند

دمی گر غافل آید این نداند

چو حیوانان عجب حیران بماند

کسی باید که او اینجا بداند

که جان و دل بروی او فشاند

هر آنکو صاحب دردست داند

که او این صورت حرف از که خواند

بود روزی شهش بیخود بخواند

کسی باید که این معنی بداند

بجز شه مر کسی دیگر نماند

دمادم جام می از شه ستاند

تو آن داری که صورت ره نداند

وگرداند در آن حیران بماند

در او دیدم ولی این سر که داند

وگر داند در آن حیران بماند