بود پیدا و پندارد نه پیداست

ابا صد یار پندارد که تنهاست

چو مار کج روم گرچه روم راست

نشان رفتنم ناراست پیداست

ز بختت آنکه اکنون وقت سرماست

جهان همواره چون بفسرده دریاست

کجا رامین درین نزدیکی ماست

اگرچه او ز تاریکی نه پیداست

شب تاریک پنداری که دریاست

کنار و قعر او هر دو نه پیداست

مثال مهر همچون ژرف دریاست

کنار و قعر او هر دو نه پیداست

همی گفت ای دل نادان و ناراست

نگه کن تا نهیبت از کجا خاست

یکی گفتی همه رنجش ز سوداست

یکی گفتی همه دردش ز صفراست

مرا چون لام، نامه قد دوتاست

ترا همچون الفها قامت راست

همی گفت این چه برف و این چه سرماست

کزیشان رستخیز ویس برخاست

دلم گر چون کمان در مهر دوتاست

چو تیرست در جفا گفتار من راست

کند گهگاه ایزد کارها راست

چنان کزوی نداند هیچ کس خواست

نه رامش کرد با شاه و نه مِیْ خواست

بهانه کرد درد پا و برخاست

چو از دادار آمرزش همی خواست

تو گفتی دود حسرت زو همی خاست

مگر تیمار مرگ از خلق برخاست

همه کس یافت آن کامی که می‌خواست