گشادی چشم خواب آلود را باز

در فتنه به عالم کرده ای باز

به دور ماه رویت زلف شبرو

پریشان کاری اکنون کرد آغاز

خط سبزت، اگر نه خضر وقت است

[...]

به همت آسمان را قلعه کن باز

به ملک خشکی و تری مکن ناز

ز تو خواهم که این افسانهٔ راز

که کرد، از رخنهای سینه، در باز

چنین خواندم در آن دیباچهٔ راز

که هر حرفی ازو می‌کرد صد ناز

خلف را از خلیفه گوید این راز

که گشت بخت و دولت کار پرداز

پری رویان هندی جادوی ساز

ز لب کرده در دیوانگی باز

به رقص و جست خوبان هوا باز

نهاده پای بر بالای آواز

نهانی گفته بودش محرم راز

که زان دیگران شد یار دمساز

ز بی‌خوابی همه شب چشم من باز

تو با هم خوابهٔ خود خفته در ناز

کلیدی بخشم از سر رشته راز

که درهای مرا دم را کند باز

دل غمناک شه بود اندرین راز

که ناگه هاتفی در دادش آواز

به گوش محرمی کرد این گره باز

که تا در پیش با نور یزدان راز

به خدمت گر قبولی یابد این راز

دری از نیک خواهی کرده‌ام باز

غرض چون دیده بود آن ناوک انداز

که رجعت نیست تیر رفته را باز

مع القصه، نهانی دان این راز

ز گنج راز زینسان در کنند باز

چو حال اینست به کاز طبع ناساز

روم اندر سر گفتار خود باز

مده سرمایه بر دست دغا باز

مپرور سفله را در نعمت و ناز

چو او شد زان وفاداری سرافراز

سرش گشت از جفا کاران سرانداز

چو بشنیدند مردان سرافراز

ز مخدوم خود این حرف سر انداز

زهر پاره جدا بر خیزد آواز

که باز از بهر تو کردیم سر باز