رخ چون لعبتش در دل‌نوازی

به لعبت‌بازِ خود می‌کرد بازی

چو باشد نوبت شمشیربازی

خطیبان را دهد شمشیر غازی

مهین‌بانو چو دید آن دل‌نوازی

ز خدمت داد خود را سرفرازی

که دارالملک بردع را نوازی

زمستانی در آن جا عیش سازی

حدیث بنده را در چاره‌سازی

بساطی هست با لَختی درازی

نکرده دست او با کس درازی

مگر با زلف خود وآن هم به بازی

چو می‌دانست کآن نیرنگ‌سازی

دلیلی روشن است از عشق‌بازی

تو خود دانی که وقت سرفراز‌ی

زناشویی به است از عشق‌بازی

غزال شیرمست از دل‌نوازی

به گرد سبزه با مادر به بازی

چنین فصلی بدین عاشق‌نوازی

خطا باشد خطا بی‌عشق‌بازی

بر آن شیشه‌دلان از ترک‌تازی

فلک را پیشه گشته شیشه‌بازی

گَهی جُستن به غمزه چاره‌سازی

گَهی کردن به بوسه نردبازی

چو خسرو دید کآن ماه نیازی

نخواهد کردن او را چاره‌ساز‌ی

تو خود دانی که در شمشیربازی

هلاک سر بود گردن‌فرازی

فغان زین چرخ کز نیرنگ‌سازی

گَهی شیشه کند گَه شیشه‌بازی

چه فرزندی تو با این تُرک‌تازی؟

که هندوی پدرکش را نوازی

شد از چشم فلک نیرنگ‌سازی

گشاد ابروی‌ها در دل‌نوازی

مرا با جادویی هم حُقه‌ سازی

که بر سازد ز بابل حقه‌بازی

بسی کردند مردان چاره‌سازی

ندیدند از یکی زن راست‌بازی

چو پیه از دنبه زانسان دید بازی

تو بر دنبه چرا پیه می‌گدازی‌؟