که گر جز در برت باشد قرارم

ویا باکس بود غیر از تو کارم

جز این قلب دغل چیزی ندارم

به تبدیلش ز تو امیدوارم

که من از خویشتن چیزی ندارم

به امّید از تو هم امّیدوارم

از آن دلبر همین بس مزدِ کارم

که کرد از بهر خدمت اختیارم

برادر درد ها در سینه دارم

که بر خود سوزم و گفتن نیارم

فراق لاله‌رویان ساخت کارم

ربود از کف عنان اختیارم

پس از صد سال بعد از مرگ فایز

گل حسرت بروید بر مزارم

قمر طلعت پری پیکر نگارم

شکر لب، سرو قد، سیمین عذارم

چو حوری بگذری در پیش فایز

کمی سوزان تن زار و نزارم

پس از قرنی به ارمن شد گذارم

پریشان کرد شیرین روزگارم

مکن فایز دگر افغان و زاری

که کردی از تن خود بی قرارم

ندانم از چه رو آشفته حالم

چه کردم کز من آزرده ست یارم؟

طبیبم اوست گاهی حال فایز

نمی پرسد که من بیمار دارم

بتا از دوریت حالی ندارم

زعین و شین و قافت بی قرارم

به ت و ب گرفتارم شب و روز

به غیر از لام وب درمان ندارم

فراق لاله رویان ساخت کارم

ربود از کف عنان اختیارم

پس از صد سال بعد از فوت فایز

گل حسرت بروید از مزارم

بیا جانا که از هجر تو زارم

شب و روزان همه در انتظارم

نشیند بر سر راه تو فایز

که شاید بگذری و جان گذارم

سر از این خاک هرگز بر ندارم

مگر از تن رود جان فگارم

چنان وارسته و بی‌بند و بارم

کز ابراهیم ادهم هست عارم

بگفتا من به کوشش بی قرارم

نباشد با گشاد و بست کارم

تو دانی ایکه ذکر تست کارم

ز عجز و افتقار وانکسارم

چنین گوید که ای پروردگارم

چه گویم شرمسارم شرمسارم

اگرچه رو سیاه و شرمسارم

امید از رحمتت بسیار دارم

ببخشد زندگی گر کردگارم

بپاید مدت ناپایدارم

تو پنداری که من آن یار یارم

که با اغیار در بوس و کنارم