زنش گفتا که من بیمار و زارم

عرابی گفت من تیمار دارم

غریب و عورة و درویش و خوارم

ضعیف و عاجز و زار ونزارم

نداد این کِشت ده سال انتظارم

که هم امروز زر آورد بارم

میان این گنه گارانست کارم

که با آن کاملان طاقت ندارم

چنین گفت او که چون مادر ندارم

پشولیدست موی و روزگارم

غلامش گفت من بس یک شکارم

که من اینجا شکاری کرده دارم

چو پیوسته دلت باشد شکارم

شکار خویش دایم کرده دارم

نبودی همچو محمودی شکارم

مگر پنداشتی مردارِ خوارم

ترا دارم دگر کس را ندارم

که از حکم تو خالی نیست کارم

چو دانستم که آخر در شمارم

بیک طاعت زیادت شد هزارم

بپوشم تا بپوشد کردگارم

که من بیش از تو در تن عیب دارم

شهش گفتا که خود را یاد دارم

که یک بُز می‌نیامد در شمارم

چنین گفت او که من زهره ندارم

که عشق آن صنم در خاطر آرم

گدا گفتش اگر من حجّت آرم

وگر عاشق شوم باکی ندارم

چو من نور مسلمانان ندارم

بگورستان دین داران چه کارم

بگو یکبار دیگر نام یارم

که این نامست دایم غم گسارم

اگر پیمان رسد از شهریارم

بگویم ور نه هم در پرده دارم

دلم بُردی وگر بودی هزارم

نبودی جز فشاندن بر تو کارم

دریغا و دریغا روزگارم

که دایم جز دریغا نیست کارم

بدو گفتا که من اسلام آرم

اگر گوئی چه دارم در کنارم