درین بستان طراوت پایدارست

تذرو سرو این گلشن، بهارست

هوس دل را شکست اعتبارست

به یک مو حسن چینی ریش‌دارست

ز ننگ تنگ‌چشمیهای احباب

به هم آوردن مژگان فشارست

دل بی‌کینه زین محفل مجویید

[...]

نه رستم مثل او شیرین سوارست

نه نیرم هم چو او در کارزارست

ندانی این جهان بی اعتبارست

نه در کارش کسی را اختیارست؟

ازین محرومیش دل ریش و زارست

که این ظلمی به او از روزگارست

عفونت هم، چو از او یادگارست

به ما زان همدم اندر هر دو دارست

هر آن امری که حکم کردگارست

شوم راضی که او دانای کارست

که دریای ولایت بی کنارست

کسی داند که سباح بحارست

کسی کز این تجلی کامگارست

اگر در ده بود شاه دیارست

که انوار حقیقت در کنارست

میان ما منیت پرده دارست

چنینست آنکه سلطان دیارست

که سر او نهان و آشکارست

ترا قاف منیت پرده دارست

گذر زین قاف سیمرغ آشکارست

که یا رب بچّه‌بازی خود چه کارست

که بر وی عارف و عامی دُچارست

نه مِهرش را نه کینش را قرارست

نه آنش را نه اینش را مَدارَست