چنان در جادوی او بود استاد

که لاله بشکفانیدی ز فولاد

نقیبان را به سالاران فرستاد

یکایک را ز رفتن آگهی داد

خروش و بانگ و غلغل در دز افتاد

چنان کاندر درختان اوفتد باد

به پیش ویس بانو تاخت چون باد

ز شاهنشه مرو را آگهی داد

ز کافوری تنش شنگرف می‌زاد

چنان از کوه سنگین لعل و بیجاد

به باغ اکنون ببالد سرو و شمشاد

که مانده نیست آن شمشاد آزاد

کلید بندها مر دایه را داد

بدو گفت ای فسونگر دیو استاد

کنم از بیدلی و بخت فریاد

مگر مادر مرا بی بخت و دل زاد

چو دیوی کت نبندد هیچ استاد

به افسون و به نیرنگ و به فولاد

اگر در پیش تو صورت شود داد

بخواند جانت از دیدنش فریاد

به گوسان داد و گفت این مر ترا باد

به حال من سرودی نغز کن یاد

دل مردم نه از سنگست و پولاد

که گر غمگین شود باشد ازو شاد

پس آنگه کرد با او یک به یک یاد

که دیگر باره ایشان را چه افتاد

ترا دولت رسد روزی به فریاد

ازان پس کت نماید چند بیداد

منم فردا و راه ماه‌آباد

بگردم در جهان چون گور آزاد

نه اندر دل مرا روزی وزد باد

نه جان اندر تنم روزی شود شاد

به شاهنشاه پیغامی فرستاد

که خواهم شد به بوم ماه‌آباد

ری و گرگان و کوهستان بدو داد

به شاهی مهر و منشورش فرستاد

چه بدتر زان گر از دشمن کنم یاد

که گویم دشمن من همچو من باد

رهی گشته دلش را سنگ و فولاد

چنان چون قد او را سرو و شمشاد