بزرگان خراسان ایستاده

سراسر روی زی آتش نهاده

خوشا ویسا به خنده لب گشاده

لب آنگه بر لب رامین نهاده

بلورین جام را بر کف نهاده

چه روی ویس در وی لعل باده

در صد گنج بر ویسه گشاده

در آنجا ساز صد ساله نهاده

دگر نیمه کمرها ناگشاده

کلاه راه از سر نانهاده

به پیش ویس بانو اوفتاده

هنوز از وی گرهها ناگشاده

سر رشته به مهر و ناگشاده

ولیکن گوهر از عقد اوفتاده

قبایش دید جایی اوفتاده

چو جایی کفش زرینش نهاده

گلی با بوی مشک و رنگ باده

فرتته کِشته رضوان آب داده

من اندر برف و باران ایستاده

تو چشم مردمی بر هم نهاده

به کام خویش در دام اوفتاده

دو گیتی را به یک دلبر بداده