چو عجز آوردی اینک در نهادت

گره بیشک ز کار اکنون گشادت

ظهورِ قدرت و علم و ارادت

به توست ای بندهٔ صاحب سعادت

نگردد جمع با عادت عبادت

عبادت می‌کنی بگذر ز عادت

به کلی دور شو از رسم و عادت

بگو از جان و دل قول شهادت

تو هم گر عابدی بگذار عادت

که این‌ست ای اخی سر عبادت

ولی چون پر کنی علم و عبادت

شوی مرغی که پری تا سعادت

ولی چون کم شود از دل مرادت

کند در نامرادی دوست شادت

نداری با هواداران ارادت

مگر در چین چنین بوده ست عادت؟

بدو آر از همه روی ارادت

و زو جو ختم کارت بر سعادت

شبی دیباچه صبح سعادت

ز دولت های روز افزون ز یادت

جبینش مطلع صبح سعادت

شب غیب از رخش روز شهادت

که سر جز پیش آن کس خم مبادت

که بر گردن ز سر منت نهادت

نگردد کور دیو بی سعادت

به جز از خم انگشت شهادت

به این حسن جهانگیری که دادت

به این خوبی که در عارض نهادت

به پا شد بندشان قید ارادت

به گردن غلشان طوق سعادت

رخ آورد آنچنان کش بود عادت

در آن منزل به محرات عبادت

به چشم نور رفته نور دادت

وز آن بر رو در رحمت گشادت

چو در دستش نهی دست ارادت

به دست آید تو را گنج سعادت

کند چرخ آنچه تو باشد مرادت

همیشه سرنوشت نیک بادت

چو زلف من پریشانی مبادت

بود کارت چو ابرو در گشادت