فلک صید من و من دل کبابم

به دریا گوهری محتاج آبم

همان بهتر که به صحرا شتابم

ز هر جا رام را جسته، بیابم

نیاید از ادب بر سر خاک خوابم

که پیش رام من کی در حسابم؟

که از هجران سیتا دل خرابم

سیه روزم که گم شد آفتابم

درین دریای بی‌بن چون حبابم

نفس تا می‌کشم از دل خرابم

ندارد چرخ با این شور چشمی

نمک چندان که ریزد بر کبابم

به یاد دوست روح آید به پرواز

[...]

بیا ساقی ز لب خشکی خرابم

بسان سیدا بی آب و تابم

ولی آن شیشه لحمی بود و آبم

اگر میرم که وصل او نیابم!

نمی‌ترسیدی آن روز از عذابم

نمی‌گویی چرا اکنون جوابم

تو پنداری که من مست و خرابم

مگر مستی سپس بیند بخوابم

سراپا معنی سر بسته ام من

نگاه حرف بافان برنتابم

نه مختارم توان گفتن به مجبور

که خاک زنده ام در انقلابم

تو می دانی صواب و ناصوابم

نروید دانه از کشت خرابم

نکردی سجده و از دردمندی

بخود گیری گناه بی حسابم

من ایرج نیستم دیگر، شرابم

مرا جامد مپندارید آبم

سموم شوره‌زار و آفتابم

نمک پاشیدی و کردی کبابم