شبی دیرند و ظلمت را مهیا

چو نابینا درو دو چشم بینا

بامید قبولت بکر فکرم

چو بهر یوسف مصری زلیخا

بانواع نفایس خویشتن را

بسان نوعروسی کرده آسا

کسی کز خدمتت دوری کند هیچ

[...]

چو گشتند این چهار ارکان مهیا

ازان گرمی بر آمد سوی بالا

کجا در عالم مبدا و بالا

به ترتیب آنچه بد به گشت پیدا

یکی گوید مرو را روح قدسا

یکی گوید مرو را نفس گویا

یکی ناقوس در دست و چلیپا

یکی آتش پرست و زند و استا

نه از گرما شکوهد نه ز سرما

نه از ریگ و کویر و کوه و دریا

سراسر کوه او قلعه همانا

چو خندق گشته در دامانش دریا

وگرچه شاعری باشد نه دانا

بسی احسنت و زه گوید به عمدا

همه کس رفته از خانه به صحرا.

برون برده همه سازِ تَماشا.

زِ بَسْ سیم و زِ بَسْ گوهر چو دریا

اگر دریا رَوان گردد به صحرا.

درختی کاو نباشد راست بالا

چو برروید شود کژّیش پیدا

خروشان گاو دُم با او به یک جا

چو با هم دو سراینده به همتا

صف جوشن‌وران بر روی صحرا

چو کوه اندر میان موج دریا

بسا اسپ سیاه و مرد برنا

که گشت از گَرد، خنگ و پیر سیما

یکی استور مردم را خمانا

شکفته بر تنش گلهای زیبا

چنین بود آن نگار سرو بالا

چنین بود آن بت خورشید سیما

بر آمد نیلگون ابری ز دریا

به آب سیل دریا کرد صحرا

به شب در بستر و بالین دیبا

تو گویی غرقه‌ام در ژرف دریا

درین گیهان توی بوده همانا

در انده ناتوان و ناشکیبا