اگر ساقی نگردد شب انیسم

غریبی می کشم در کوی مهتاب

نسازم تا قدح را عینک خویش

نیفتد چشم من بر روی مهتاب

غم از دل می برد آواز مطرب

رگ شادی ست تار ساز مطرب

کند منقار بلبل عشقبازی

به مضراب نواپرداز مطرب

به «یاحی» زنده سازد مرده ها را

[...]

قدم بیرون منه از عالم آب

درین دریا، فروکش کن چو گرداب

بسی فیض است در شب زنده داری

مده چشم قدح را فرصت خواب

دلم سوراخها دارد چو طنبور

[...]

چو مژگان جز به قصد دیدن غیر

نمی افتد به ما هرگز نگاهت

به مردم قرض دادن بینوایی ست

ز مردم حق طلب کردن گدایی ست

چه سان خود را ز عشقت باز دارم؟

ز من کاری که آید عشقبازی ست!

دهد گردون عوض یک دسته خارم

اگر گلدسته ای از دست من رفت

دمیده دانه ما از زمین تلخ

نگردد از چه دست خوشه چین تلخ

ز تلخی لطف دارد دختر رز

نگوید از چه رو آن نازنین تلخ

مرا قسمت به راهی گشت رهبر

که صد دریای خون در هر قدم بود

درین خمخانه دیدم ظرفها را

شراب عافیت بسیار کم بود

غم از بی غمگساریها ست در عشق

[...]

به زلفت شانه گر محرم نمی شد

دلم از دست او درهم نمی شد

گل ما را به آب غم سرشتند

مجو شادی ز خاک این غم آباد

نمی دانم چه دید از سرنوشتم

که می گرید قلم در دست استاد

ز شور جلوه گاهش می توان یافت

کزان قامت، قیامت می تراود

گل خورشید اگر گلدسته می شد

به تار سنبل او بسته می شد

دو ماه نو چو یک ابروی او نیست

اگر صد ره به هم پیوسته می شد

زگل بی بهره ام وز آشیان دور

چه سازد کس، زمین سخت، آسمان دور

کجا ما و کجا ایام وصلش

بود از موسم گل، زعفران دور

کنم چون یاد ایام وصالش

نیاید بر زبانم غیر افسوس

اگر آن بت ز میخواری کشد دست

قدح فریاد بردارد چو ناقوس

نگیرم چون سر زلف سیاهش؟

که خود پرورده ام از دود آهش

محبت داد ما را سرزمینی

که آب دیده می خواهد گیاهش

دماغم خشک و لب [خشک] و دهان خشک

دو چشمم تر، گلو خشک و زبان خشک

چو گردد کشتی ما گرم رفتار

کنار بحر تر گردد، میان خشک

هوس پرورده زلف بتانم

نمی روید ز خاکم غیر سنبل

شب از رنج خمار آزرده بودم

نمی خوردم پیاله، مرده بودم!

به ذوق آنکه پاشم بر قبایت

گل مهتاب را افشرده بودم

نشد میلم به آهنگ کمانچه

[...]

نشاط از سبزه مینا ندیدم

طرب از لاله صهبا ندیدم

بسی دیدم قد بالابلندان

بدین خوبی قد و بالا ندیدم