خوشم به دولت خواری و ملک تنهایی

که التفات کسی را به روزگارم نیست

تو ای صنم که مرا در دلی چه سودم از آن

که در میان من و دل هزار فرسنگ است

شنیده‌ام که سگان را قلاده می‌بندی

چرا به گردن خسرو نمی‌کنی رسنی

اگرچه خامه سرش تا به سینه بشکافند

نه عاشق است که یک حرف بر زبان آرد

تویی نمونهٔ نقش نگارخانهٔ کُنْ

مکن صحیفهٔ دل را سواد نقش و نگار

تویی یگانهٔ شش منظر و سه روح و دو کون

مشو فسانهٔ این هفت گوی و نُه مضمار

ز هفت منظر زنگار خورد آینه گون

[...]

چو باد خاک تو خواهد به هر طرف بردن

مهل که از تو نشیند به خاطری گردی

تراست چشم جهان بین، بیا نهان بین شو

که گفت گرد ببین خواجه وسوار مبین

مسلم است کسی را طرب ز بادهٔ عشق

که مست خسبد و در حشر مست برخیزد

چگونه کعبه نپوشد لباس ماتمیان

که خانه‌ای چو دلش در مقابل افتاده است

مرا خلاصهٔ عمر آن دم است کاندر وی

به یاد روی تو عالم شود فراموشم

به نور باصره غره مشو که مرد صفا

به روشنایی دل ره به عالم ان برد

دلی که سغبهٔ این زال عشوه گر باشد

به جان ز بوالعجبیهاش صد خطر باشد

درین زمانه نیابند محرمی چون شب

که همچو صبح به آخر نه پرده در باشد

مثال نی اگر از خود تهی شود سالک

همیشه پُر ز دَم پاک آن دهن باشد

ثنای حضرت عزت نمی‌توانم گفت

که ره نمی‌برد آنجا قیاس و وهم و خیال

رهی نمی‌برم و چاره‌ای نمی‌دانم

مگر محبت مردان مستقیم الحال

به چشم عجب و تکبر نظر مکن بر خلق

که دوستان خدا ممکنند در اوباش

شرف مرد به جودست و کرامت به سجود

هرکه این هر دو ندارد عدمش به ز وجود

اگر خدای نباشد ز بنده‌‌ای خشنود

شفاعت همه پیغمبران ندارد سود

گنه نبود و عبادت نبود بر سر خلق

[...]

خیال روی کسی در سر است هرکس را

مرا خیال کسی کز خیال بیرون است

ره سلامت و رندی بود نشیب و فراز

تو پای شوق نداری به کوی دوست متاز

مرا مکش که نیازِ منت به کار آید

چو من نباشم حسن تو بر که ناز کند

به نور طلعت تو یافتم وجودِ ترا

به آفتاب توان یافت کافتاب کجاست