بسست اینقدر از دیده اشکبار مشو

بگیر دست یتیمان من به خیمه برو

به ظهر کرد تیمم اگر ز ظلم عدو

ز خون گرفت برای نماز عصر وضو

نه همدمی که نماید فغان به ماتم او

دمی نهد سر او را مهر بر زانو

از جمله کار و بار خود نومیدم

اما دارم امید بر رحمت تو

ز اصل پاک و نژاد بلند و طبع نکو

بدی نزاید چونانکه نیکی از بدخو

هزار مرتبه گر قند را بجوشانی

لطیف گردد و افزون شود حلاوت او

ولی درخت مغیلان ترنجبین ندهد

[...]

خر سبوی سر دره گوش خم پهلو

کماسه پشت و کدو گردن و تکاو گلو

چو آید آید با وی سبو و دره و خم

چو شد کماسه شود باوی و تکاو کدو

دوو، پر است و مثل مغز و سورسیل ابرو

آواز، مرغ و اوا، بط پوال باشد مو

تروئه روزنه سوزن اگی ورشته سوا

بطانه، دوبلر وروت است کو چه چوب بو

سواد موی تو اندر بیاض روی نکو

نوشته است خطی لا اله الا هو

فرشتهٔی نه پری نه بشر نه پس چه کسی

که هر چه خوانمت از حسن بهتری از او

گرفته‌ام سر خود را ز روی شوق بدست

[...]

همی ننالد و بغضش گرفته راه گلو

به زور می‌کند آن را درون سینه فرو

خلاصه تا نبرد کس ز اهل شمران بو

بر این قضیهٔ بی‌عصمتی دختر او