سگان صید ورا چون قلاده نو باید

زیال شیر به روز شکار خام کند

سپیده دم که نسیم بهار می آمد

نگاه کردم و دیدم که یار می آمد

چو برگ گل که بیاد صبا درآویزد

بباد پای روان بر سوار می آمد

بپای اسب وی اندر فقای گرد رهش

[...]

زهی رسیده بجایی که پیش خاطر تو

همه نهان سپهر آشکار می آید

زهی رسیده بجایی که پیش خاطر تو

همه نهان سپهر آشکار می آید

اگر بساغر دریا هزار باده کشد

هنوز همت او بادۀ دگر خواهد

مخسب شب که شبی صد هزار جان ارزد

که شب ببخشد آن بدر بدره بی‌حد

به آسمان جهان هر شبی فرود آید

برای هر متظلم سپاه فضل احد

خدای گفت قم اللیل و از گزاف نگفت

[...]

پند نادان چه دهی زانکه دگرگون نشود

از بد نفس اگر خود همه دوران باشد

گر بگردانیش از حال دو صد بار به حال

همچنان باز بدان سیرت و آنسان باشد

خود ببین صورت نادان چو نگاری به قلم

[...]

بدین امید به سر شد دریغ عمر عزیز

که آنچه در دلم است از درم فراز آید

امید بسته بر آمد ولی چه فایده زانک

امید نیست که عمر گذشته باز آید

به یک نفس که بر آمیخت یار با اغیار

بسی نماند که غیرت وجود من بکشد

رضای دوست به دست آر و دیگران بگذار

هزار فتنه چه غم باشد ار برانگیزند

مرا چو با تو که مقصودی آشتی افتاد

رواست گر همه عالم به جنگ برخیزند

جلال دولت و دین یونس ایجهان کرم

توئی که چون تو جوانمرد چرخ پیر ندید

فلک بگرد زمین با هزار دیده بگشت

بجز بدیده احوال ترا نظیر ندید

سپاه مکرمت و فضل را مناسب حال

[...]

هر آنکه خلعت سلطان عشق در پوشد

به حله‌های بهشتی کجا شود خوشنود

به رنگ خرقه ازین رقعه بوی دردی نیست

چو درد عشق نداری لباس فقر چه سود

ز طیلسان سیه کس بساط قرب نیافت

جز آنکه تیرگی در گلیم بخت افزود

جو مرد راه شدی بگذر از سر و دستار

که شاه عشق به مردان خود چنین فرمود

ز نیک و بد نتوان رست تا خرد باقی‌ست

که جامعه از کف هشیار مشکل است ربود

عجب که آتش والای سرخ شعله نزد

که بستهای قماشات سوختن گیرد

سفید موی و سیه نامه از گنه تا چند؟

چو نامه روی سفید و درون سیه تاچند؟

چو شمع چند بسوزم بکنج غم بی تو

کسی بهر زه کند عمر خود تبه تا چند؟

جهان بدیدن دیدار دوست خوش باشد

[...]