زهر گلی که هوای دلم نقاب گشاد

فلک بگلشن حسرت نوشت و داد بباد

هرآن گره که در آن نقد مدعا بستند

بدامن طلب مدعی نهاد گشاد

زمانه غیر الم نامه نیست تصنیفش

[...]

سخن شناسا گربیت بنده رد کردی

خجل مباش که منهم ز خجلتم آزاد

ترا قبول نیفتاد ناقبولی آن

باین دلیل که گفتی مرا قبول افتاد

اگر بطبع توبیتی زبنده جا نگرفت

[...]

حدیث شکوه گردون بلند خواهم کرد

مگر بدرگه خان جهان رسد فریاد

پناه اهل هنر شهنواز خان، که کند

ز رای روشن او آفتاب استمداد

جهان بذات عدیم المثال او نازان

[...]

مرا دلی ست که هرگز ندیدم او را شاد

دلی سیاه تر از بخت اهل استعداد

به خاک تیره هنرها نشانده اند مرا

مرا ز دست هنرهای خویشتن فریاد

ازین چه سود که قدم کلید وار خمید

[...]

خوشا کسی که دل خود به چشم مست تو داد

ز سر گذشت و به دنبال این بلا افتاد

تو تا شکفته شدی گل به خویشتن بالید

تو تا بلند شدی قد کشید نخل مراد

چگونه دل به دو زلف معنبرش ندهم؟

[...]

بر آن سرم که بشویم ز دیده نقش سواد

چه فتنه ها که مرا زین شب سیاه نزاد!

نسیم مشک ز داغ پلنگ می جوید

ز کعبتین نقط هر که جست نقش مراد

بنای شعر به ماتم گذاشت چون آدم

[...]

دو چشم من چو بر آن شوخ بی وفا افتاد

یکی گریست به حالم، یکی دگر خندید

ز باد حادثه آخر باین شدم دلشاد

که برد خاک مرا تا به آستان مراد

سر مرا که لگدکوب فوج حادثه بود

به خاک درگهی افکند و سربلندی داد

ز نور رای شهی کوکبم منور گشت

[...]

ز درد یأس ندانم کجا کنم فریاد

قفس شکسته‌ام و آشیان نمانده به یاد

به برقی از دل مایوس‌ کاش در گیرم

کباب سوختنم چون چراغ در ره باد

به غربت از من بی‌بال و پر سلام رسان

[...]

منم که کرد فلک کشت زندگیم حصاد

منم که داد زمین خاک هستیم بر باد

مرا پدر بود آن مادر، این که می‌شنود

اگر از آن کنم افغان، وگر ازین فریاد!

وگر ز من شنود کس، چگونه بشمارم

[...]

وفا نگر، که وفائی ندیده از صیاد

بدام ماندم و از آشیان نکردم یاد!

گرم نه دست وفا پای بست کرده چرا

پرم نبسته کسی و نمیشوم آزاد؟!

اسیر دامم و، خلقی ز ناله ام نالان؛

[...]

دمی به عمر نبودم از این خیال آزاد

که شد چگونه ستم بر حسین ز ابن زیاد

مخدرات پیمبر شکسته حال و اسیر

بنی‌امیه بعنف غلط امیر عباد

عجب نباشد از اینم که جای پیغمبر

[...]

فغان ز دست تو ای روزگار کج بنیاد!

دلی ز دست تو ای بی وفا ندیدم شاد!

ز تند باد تو ای دهر سفله پرور رفت

شکوفه های گلستان احمدی بر باد

به دشت کرب و بلا آب های جاری بود

[...]

کشید از دل اندوهگین خود فریاد

به گریه گفت که فریاد زین همه بیداد

بر آن بریده سر آن طفل را نظر چو فتاد

لبش به لب به نهاد و ز شوق سر جان داد

ز سست عهدی بی‌جا جهان کون و فساد

بود همیشه به طغیان و ابتلا معتاد

پی خرابی ارکان زند کی شب و روز

کند تلاش به سختی جهان کون و فساد

ز ساده لوحی اهل جهان عجب دارم

[...]

ز گردش فلک کجروش کنم فریاد

که در زمانه ز دست کسی گره نگشاد

مشو ز بیش و کم دهر (صامتا) دلشاد

اگرچه مغربی آئی ز کائنات آزاد

چون روز عید زن و مرد خرم و دلشاد

گرفته دست به دست از پی مبارکباد

علم نمود قد خود چو شاخه شمشاد

چو سرو سوی سرای حسن به راه افتاد

یکی ز جمله خدام مجتبی ز وداد

گذار وی ببر شاه تشنه لب افتاد