به شهر اندرش خواب و آرام نیست

نشستش به جز با دد و دام نیست

تو رامی و با تو جهان رام نیست

چو نام خورده آید به از جام نیست

کرا زامر ملک اندر آرام نیست

مبارک تر از نام او نام نیست

پدر گفت کاین رای پدرام نیست

تو خُردی, ترا رزم هنگام نیست

به از نام نیکو دگر نام نیست

بد آنکس که نیکو سرانجام نیست

بگفت این زمان جای آرام نیست

مرا جز به گنجینه دژکام نیست

که بالاتر از نام او نام نیست

زبان را جز از نام او کام نیست

مجو کام کاین جایگه کام نیست

سفر کن که اینجای آرام نیست

خوبی همین کرشمه و ناز و خرام نیست

بسیار شیوه هاست بتان را که نام نیست

درین شغل کز وی مراکام نیست

سرانجام باید، سرانجام نیست

درین گلستان، جای آرام نیست

سحر گر شکفتش گلی، شام نیست

تعین جز افسون اوهام نیست

نگین خنده‌ای می‌کند نام نیست

به بی‌مقصدی خلق تک می‌زند

همه قاصدانند و پیغام نیست

جهان سرخ‌وش پستی فطرت است

[...]

چو صبحم دماغ می‌آشام نیست

نفس می‌کشم فرصت جام نیست

دو دم زندگی مایهٔ جانکنی‌ست

حق خود ادا می‌کنم وام نیست

تبسم به حالم نظرکردن است

[...]